sap

1.

is. Pambıq liflərindən, ipək tellərindən, yaxud süni liflərdən nazik eşilmiş ip. Ağ sap. Qalın sap. İpək sap. – Səkinə də fikirli idi, . . bir dizinin dibində cürbəcür iynə, sap, düymə və çalkeçirt olan taxta qutu . . vardı. M. İ.. Qərənfil bacı sap əyirirdi. İ. Ə.. Sap kimi – son dərəcə nazik.

◊ Sap kimi incəlmək – çox arıqlamaq, həddindən artıq üzülmək. Qasid gəldi haf kimi; İncəlmişdi sap kimi; Gözlə yarın qəlbini; Qırma çini qab kimi. (Bayatı). Sapa düzmək – bax ipə-sapa düzmək («ip»də). Köhnə həyat bağından; İnci kimi bir dastan; Sapa düzmək istəyir. A. Ş.. Günlərimi sapa düzdüm; Dərdi qovdum, qəmə dözdüm. B. V.. Sapa düzülmək – bax ipə-sapa düzülmək («ip»də). Məclisdəkiləri tamamilə heyran edən bu sözlər sanki sapa düzülmüşdü. . Ə. Vəl.. Sapı düyün salmaq – bax kələfi dolaşdırmaq («kələf»də). Ürəyinin sapı üzülmək – bax ürək. Üzüldü durmaqdan ürəyin sapı; Axşama dönəndə açıldı qapı. H. K. S.. Ürəyinin sapını qırmaq – bax ürək. Gəl oxu eşqimin can kitabını; Qırma ürəyimin, qırma sapını. S. Rüst..

2.

bax dəstə

2. Baltanın sapı. Külüngün sapı. – Lopatkanın sapı kişinin əlinə keçdi. M. C.. Belin sapını sıxdıqca <Səməd> ovuclarının qızışdığını hiss edir, əzələlərində tanış, ləzzətli bir sızıltı duyur. İ. Hüseynov.

3.

is. Bitkilərin budaq, yarpaq, çiçək kimi hissələrini daşıyan və ağaclarda odunlaşaraq gövdə halını alan hissəsi. Armud ağzıma, sapı Savalana. (Ata. sözü).